Zo zit je nooit in de trein, zo twee keer binnen tien dagen! Woensdagochtend meldde ik me wederom op Schiphol om de in de trein richting Brussel te stappen. Alleen hoefde ik nu niet helemaal mee naar België; ik mocht er in Rotterdam al weer uit.

Daar trof ik op het perron een collega waarmee ik naar het Nationale Onderwijscongres ging, een congres voor – zoals ze zelf zeggen – ‘beslissers in het hoger onderwijs’. Veel nette pakken dus, synoniem voor beleidsmakers. Gelukkig ook behoorlijk wat docenten, en natuurlijk ook interessante sprekers.

Het Nationaal Onderwijs Congres

Zo luisterden we ’s ochtends naar een debat (nou ja, debat, gesprekje, eigenlijk) met wat mensen die blijkbaar wat te zeggen hebben in onderwijsland (niet zo interessant), naar een verhaal van een meneer uit Londen over Kingston University en de ontwikkelingen in het Britse hoger onderwijs (best interessant) en naar een lezing van een hoogleraar neuropsychologie over de ontwikkeling van het adolescentenbrein (enorm interessant). Vervolgens koos de zaal de winnaar van de Onderwijsinnovatieprijs: geheel terecht won het initiatief voor een Universitaire Lerarenopleiding van de Universiteit Utrecht en Hogeschool Utrecht deze prijs met een overweldigende meerderheid van stemmen.

Na de lunch bezocht ik verschillende workshops die in karakter uiteenliepen van een lezing maar dan in kleiner gezelschap tot een zeer interactieve groepsbijeenkomst. Vooral interessant was de bijeenkomst over een honoursprogramma dat bij de Hanzehogeschool in Groningen loopt. Daardoor realiseerde ik me namelijk dat we met z’n allen vaak al heel erg vastgelegde ideeën hebben over dit soort programma’s, terwijl je er natuurlijk, zoals ze in Groningen dus doen, ook gewoon een heel andere eigen draai aan kunt geven. Dat opent perspectieven…

Ook inspirerend was de bijeenkomst met de meneer van De Baak (ben z’n naam even kwijt). Zijn zienswijze was verrassend; hij vroeg ons de voordelen op te noemen van het breken van je been. ‘Nou’, kwam er uit de zaal, ‘je krijgt eindelijk even verplicht rust.’ (Docenten hè) ‘Je wordt verwend,’ riep een ander, en ‘je ziet in dat het nog veel erger kan’, voegde een derde toe. Kortom, je been breken heeft zo z’n voordelen. En elk probleem heeft dat, volgens deze meneer. Dus zijn er altijd mensen die het probleem liever in stand houden, en als jij het probleem op wilt lossen, zul je eerst uit moeten zoeken wie dat zijn. Interessante benadering!

Al met al was het een interessante, en ook inspirerende dag. Na zo’n dag ga je altijd naar huis met een hoofd vol ideeën, inzichten en plannen, en we hebben in de trein dan ook uitgebreid na zitten praten. Wat mij betreft een geslaagd congres.