Geef één steentje een zet en de hele handel duvelt om. Een vrij eenvoudig concept, maar er zijn mensen die er de prachtigste kunstwerken van kunnen maken, waar dan urenlang verslag van wordt gedaan op tv. Domino-day, noemen ze dat. Ik kan er niet naar kijken; ik word er altijd een beetje nerveus van.

'Domino-day in m'n kop' (foto: informationnation.blogspot.com)

Datzelfde gevoel krijg ik als het weer ’s domino-day in m’n kop is. Geef één gedachte een duwtje en de rest tuimelt er als een stel gekleurde steentjes achteraan. Zolang er alleen een eenvoudig lijntje loopt is dat niet zo’n punt, maar op dit moment zit m’n hoofd middenin een groot en ingewikkeld dominokunstwerk. Zo een waarbij watervallen, slingerkogels en wipwapjes een belangrijke rol spelen…

Het omgooien van het eerste steentje was het bezoeken van de Frankfurter Büchmesse. Drie dagen lang gesprekken met mensen uit verschillende landen en met verschillende achtergronden. Amerikaanse rechtenagenten, Engelse scouts, Zweedse uitgevers, Vlaamse redacteuren, Duitse beursorganisatoren, Nederlandse e-bookproducenten, collega’s van media-opleidingen uit Duitsland, Engeland en België…

Al die ontmoetingen kunnen weer gaan leiden tot mooie dingen: inhoud voor interessante colleges, samenwerkingsverbanden voor een minor, gastsprekers voor studenten en ga zo maar door. Maar wellicht leidt één gesprek ook wel tot hele interessante mogelijkheden voor mijn eigen afstuderen, en die gedachte veroorzaakt de meeste vallende steentjes in m’n hoofd.

Het afgelopen half jaar heb ik al veel nagedacht over de mogelijkheden voor m’n afstudeerthesis. Ik blijf rondjes draaien om twee punten: ik wil iets doen met het thema ‘excelleren’ en ik zou, vanwege dat thema maar ook uit persoonlijke interesse, graag iets met (of in!) Amerika doen.

Op de Büchmesse kwam ik in contact met een Amerikaanse agent. We raakten aan de praat, zij vertelde dat er ook in de USA weinig opleidingen zijn die zich specifiek op het boekenvak richten, ik zei dat ik wel wist van een opleiding in Portland en wat bleek: de academisch programmaleider van die opleiding is een vriend van deze mevrouw! Ze beloofde me via de mail aan hem voor te stellen, en ze heeft die belofte ondertussen ook ingelost. Helemaal top, natuurlijk.

Om nog wat extra vallende steentjes toe te voegen aan de herrie in m’n hoofd: manlief en ik spelen al een tijdje met de gedachte om in de zomer van 2010 weer naar Amerika te gaan. En toevallig of niet, Portland staat in het wensenlijstje…

Waar dit allemaal toe gaat leiden is natuurlijk nog een groot vraagteken, maar wat ik wel weet is dat ik er wat nerveuzig van wordt. Er zijn allemaal dominosteentjes aan het omduvelen, en ik ga er alles aan doen om te zorgen dat ze, eenmaal omgevallen, een geweldig mooi kunstwerk gaan vormen. Maar man, wat is dat spannend!

Tagged on: