Niet schrikken, niet ikzelf ben door de politie opgepakt, maar de draad, waarover ik laatst schreef, is door mij weer opgepakt. En dat is een vreugdedansje waard.

De tweede week van de kerstvakantie heb ik langzaam maar zeker m’n procesverslag geschreven, en op nieuwjaarsdag, fris bevangen door de goede voornemens, heb ik het verslag afgemaakt en op blackboard ingeleverd. Zomaar drie dagen voor de deadline.

De draad is opgepakt! (foto: www.nijrees.com)

Vervolgens moest de bijeenkomst van afgelopen donderdag nog voorbereid. Dus maandagavond heb ik een presentatie van mijn bevindingen in elkaar gezet, en op woensdagochtend heb ik in een overvolle tram het verslag van een medestudent bestudeerd en van feedback voorzien.

Donderdag kwam ik dus beslagen ten ijs. De presentatie ging goed, de feedback die ik van m’n medestudenten kreeg was (zoals altijd) nuttig en ’s middags heb ik met m’n docent het verslag nog even verder besproken. Hij was er al heel tevreden mee en volgens hem hoeft er nog maar weinig aan te gebeuren. Het enige kritiekpunt was, terecht, dat bij een verslag van zo’n soft proces een aantal zaken wel heel subjectief blijft. Dat klopt, maar ik zou ook niet direct weten hoe ik daar op dit moment in dit specifieke verslag verandering in kan brengen. De komende week moet ik eens bedenken of ik nog ga proberen er wat aan te sleutelen of dat ik het zo laat.

Ondertussen kan ik in elk geval aan de bak met de voorbereidingen van het ‘reparatietraject’. Zoals ik eerder al uitlegde: in verband met de accreditatie moet onze pre-master toch nog worden aangevuld met flink wat methodologie en statistiek (en nog wat zaken). Op 11 februari gaan we daarmee van start, en natuurlijk moet er al voor die bijeenkomst een en ander gebeuren. Daarvoor heb ik vrijdag maar eens een mooie planning in elkaar gedraaid, en daarmee had ik echt het gevoel dat de draad weer is opgepakt. Reparatietraject: here I come!

Tagged on: