Standbeeld (ok, van Wellington, in London, maar toch).

‘Ik ga dit weekend een standbeeld voor je oprichten’, zei ik vrijdag grappenderwijs tegen een lieve collega. Nu ben ik niet zo van het beeldhouwen en kleien, dus dan maar een blog-standbeeldje.

Waarom? De afgelopen weken ben ik, voorzichtig gezegd, niet op m’n scherpst. De vermoeidheid slaat een beetje toe na een wat hobbelige zomer en ik ben tot over m’n oren ondergedompeld in m’n onderzoeksplan. Als gevolg daarvan zitten de voorbereidingen voor het aankomende blok niet echt voorin m’n hoofd. Gelukkig maar dat we voor onze module als duo opereren: collega heeft, zonder dat ik het echt in de gaten had, vrijwel alles al gedaan. De reader is gedrukt, de powerpoints zijn gecontroleerd, de gasten zijn uitgenodigd, de externe docenten geïnstrueerd… En omdat ik bijna anderhalve week grieperig thuis heb gezeten, kwam ik daar eigenlijk donderdag pas achter. Logisch, dat ik verrast, blij en vooral opgelucht was.

Collega vond het niet meer dan normaal. ‘Jij doet andere keren weer veel meer,’ was haar commentaar. Klopt ook wel, maar toch voelt het enorm prettig om zulke collega’s te hebben. Meervoud, want we hebben een ontzettend fijn team. Het is goed te weten dat je een vangnet hebt, dat zonder dat je het hoeft te vragen inschuift als het even nodig is. Voor zulke collega’s zou je elke week een standbeeld oprichten. Thanks, y’all!