Je kent het wel, zo’n liedje dat achter in je hoofd rondzingt. Ik omschrijf het altijd maar als mijn persoonlijke soundtrack, want meestal klopt het  aardig bij waar ik mee bezig ben of hoe ik me voel. Op dit moment strijden ‘Little by little, bit by bit’(van Tracey Ullman) en ‘You better start swimming or you’ll sink like a stone’ (uit The times they are a’changing van Bob Dylan) om voorrang in de jukebox van m’n hoofd.

‘Little by little’ vordert m’n onderzoek. Ik heb m’n laatste expert geïnterviewd en dat interview uitgewerkt. Verder heb ik afgelopen week de eerste twee docenten geïnterviewd, en ook die interviews zijn ondertussen woordelijk uitgetypt. Aankomende week staan er nog eens zes interviews op de rol, en de laatste vier gesprekken moet ik nog inplannen. Langzaam maar zeker, little by little, ben ik alle gegevens die ik nodig heb aan het binnenhalen.

Goed nieuws, dus. Toch worstel ik op het moment wat met alles dat m’n aandacht vraagt: verschillende werkdingen, privézaken en m’n onderzoek slokken behoorlijk wat tijd op. Het liefst zou ik helemaal in m’n onderzoek duiken en me daar fulltime mee bezig houden, maar dat is helaas geen optie. Bij tijd en wijle neig ik ernaar om dan maar even helemaal niets te doen, maar, inderdaad, ook dat is niet echt een optie. Oftewel: better start swimming, op zo’n moment.

Dat doe ik dan ook maar: ik ga de planning bijschaven of zoek een klusje dat niet al te veel denkwerk vereist, zodat ik in elk geval weer een beetje vorder. Stapje voor stapje, is het devies. Ik gooi dus maar weer een kwartje in m’n jukebox: ‘little by little, bit by bit…’